In mijn eerdere blogs over gevoelens, angst en afweermechanismen heb ik een basis uitgelegd. In deze blog geef ik vooral suggesties hoe je met je gevoelens kunt omgaan als je deze gaat ervaren of hier bewust van wordt. 

Gedurende een aantal jaar heb ik autonomie-groepen mogen begeleiden. Daar kwam ik vaak het afweermechanisme (of vluchtmechanisme) tegen van een machteloze of hulpeloze opstelling. Mensen hebben dat van zichzelf vaak niet in de gaten, omdat ze op dat moment in de beleving zitten van 'machteloos zijn of hulpeloosheid'. Hoe ontstaat nu zo'n afweer van hulpeloosheid of machteloosheid is dan de vraag. En nog sterker kan de vraag opkomen hóe er van af te komen. 

In mijn vorige blog over angst heb ik uitgelegd dat we vaak bang zijn voor onze eigen gevoelens. Omdat we ons gevoel niet willen voelen (en het liefst ook de angst ervoor niet willen voelen), vluchten we ervoor. Iedereen heeft zo eigen vluchtmechanismen, ook wel afweermechanismen genoemd. We weren gevoelens en angst af op allerlei manieren. 

Angst kunnen we in ons lichaam voelen doordat we spierspanning merken in ons dwarsgestreepte spierweefsel (bijvoorbeeld gespannen schouders, kaken, benen en armen), ons gladde spierweefsel (wat we merken aan bijvoorbeeld zweten, diarree, veel moeten plassen, darmkrampen, misselijkheid) of we merken angst via onze zintuigen (bijvoorbeeld iemand opeens iets verder weg zien/horen of juist dichterbij). 

In een psychodynamische psychotherapie gaat het naar mijn idee eigenlijk altijd over het al of niet contact hebben met gevoelens. Gevoelens, verlangens en behoeften vormen naar mijn idee je eigen kompas; als je je kompas goed kunt lezen, bewandel je de weg die bij jou past. Als je geen contact meer hebt met je eigen gevoel, dan wordt het leven lastiger. Als we dan praten over 'vastlopen' of 'vastzitten', zijn we soms verstrikt geraakt in allerlei gevoelens waar we geen raad mee weten of soms niet eens meer herkennen.

Hoogbegaafden beleven gebeurtenissen of situaties op hun eigen manier en benaderen de wereld ook op hun eigen unieke wijze. Dit is helder weergegeven in het Delphimodel en als volgt omschreven in de volgende definitie:  “Een hoogbegaafde is een snelle en slimme denker, die complexe zaken aankan. Autonoom, nieuwsgierig en gedreven van aard. Een sensitief en emotioneel mens, intens levend. Hij of zij schept plezier in creëren.”  Delphimodel Hoogbegaafdheid©